Mieszkanie nr 2

Mieszkanie nie jest duże, no ale czego można się było spodziewać po niewielkiej kamienicy? W sumie nie ma na co narzekać, nie jest za małe, ani za duże. To nawet dobrze, bo co robić samemu w dużym mieszkaniu? Nie ważne. Kuchnia jest średnia, cała w drewnie z szafkami pod kolor. Mimo iż sprawia wrażenie miejsca, z którego nie chce się wychodzić, to raczej częściej będę jadał na mieście. Są tu też dwa pokoje jeden lekko większy od drugiego, w tym zdecydowanie będę spać. Ma fajne, całkiem duże łóżko. Nawet jeszcze go nie dotknąłem, a już wiem, że będzie wygodne. Co z drugim pokojem? Nie wiem, będzie pusty może będę coś w nim trzymać, może będzie tak jak jest, w końcu nigdy nic nie wiadomo. Salon ma fajny widok... ah te ulice Las Vegas, dobra to był sarkazm, bo nie wiem co w tym takiego fajnego. Pomiędzy oknami stoi czarna kanapa, a naprzeciwko niej jest telewizor.

Matt był pierwszą osobą, którą poznałam w Las Vegas. Byliśmy sąsiadami, więc prędzej czy później i tak byśmy na siebie trafili. On również był tutaj nowy i bardzo dodało mi to otuchy, bo w razie, gdy coś nam nie pasowało, wspólnie mogliśmy narzekać w przeciwieństwie do ludzi, którzy mieszkali tu od dawna i już się przyzwyczaili. Nie wiedziałam zbyt wiele na jego temat, bo oboje byliśmy typami osób, które z dystansem podchodzą do nowych znajomości.
  Postanowiłam do niego wpaść, żeby przedstawić mu mój problem. Może on mógłby mi pomóc w tej kwestii, bo gazety, które przeglądnęłam zbyt wiele mi nie pomogły. W internecie również nie mogłam znaleźć niczego, co było godne mojej uwagi. Niestety, jestem strasznie wybredna i ciężko mi dogodzić. Wiem jednak, że jako sprzedawca w sklepie nigdy nie będę pracowała. Zbyt wiele byłoby na mojej głowie. Nie byłam wielozadaniowa tak jak niektórzy; wyznawałam zasadę jakości, a nie ilości. Nie ważne, że zajmowało mi zrobienie jednej prostej rzeczy bardzo długo.
  Zapukałam do drzwi, czekając aż otworzy. Miałam nadzieję, że jest w domu, bo nie chciałam odkładać tego na ostatnią chwilą, z czego swoją drogą słynęłam. Przeprowadzka do Las Vegas uświadomiła mi jednak, że lepiej od razu brać się za coś, niż czekać, aż samo się to zrobi.

Po nieudanej próbie zrobienia czegoś do jedzenia zdecydowałem, że zrobię sobie proste, ale zawsze dobre płatki z mlekiem. Zjadłem i posprzątałem. Wolałem zrobić to teraz, bo jakbym tak to odkładał to na końcu dzień by mi nie starczył na ogarnięcie tego. Odłożyłem szklankę do szafy kiedy usłyszałem pukanie do drzwi. Nie zastanawiając się długo poszedłem otworzyć.

Pamiętam, jak często odkładałam trudne zadania domowe na ostatni dzień i wieczorem kazałam tacie je robić. Zawsze na mnie krzyczał, że mogłam mu dać wcześniej, bo teraz, kiedy był zmęczony, nie miał siły ich robić. Wtedy robiłam smutną minę, brałam zeszyt i mówiłam coś w stylu: "Dobra, ale jak dostanę 1 to nie będzie moja wina". I w ten oto sposób zawsze wygrywałam, a na drugi dzień miałam gotowe zadanie, które nigdy nie otrzymało gorszej oceny niż 4. Tato się przechwalał, że on do szkoły nie chodzi, a dostaje lepsze noty ode mnie. Tak, tyle, że on był starszy ode mnie o wiele dużo. Chyba nie zdawał sobie z tego sprawy albo po prostu chciał mnie zdenerwować.
  Już miałam ponownie zapukać, gdy drzwi nagle się otworzyły i stanął przede mną Matt. Nie zwróciłam nawet na niego uwagi, a od razu weszłam do jego mieszkania, dopiero odwracając się w jego kierunku, gdy byłam na końcu korytarza.
  - Musisz mi pomóc - oznajmiłam, robiąc skwaszoną minę.

Za drzwiami zobaczyłem Zare, szczerze to nie zdziwiła mnie jej obecność, bo często się widywaliśmy jednak mimo wszystko zbyt dużo o sobie nie wiedzieliśmy. Zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć dziewczyna weszła już do środka.
-Musisz mi pomóc -oznajmiła robiąc skwaszoną minę.
-Tak Zara mi też jest miło cię widzieć -powiedziałem lekko zmieszany i wszedłem do salonu.
-O co chodzi? -zapytałem siadając na kanapie.

Na twarzy Matta było wypisane zmieszanie. Poczułam jak policzki mi się czerwienią, kiedy zrozumiałam, że zapomniałam się przywitać. Byłam dość impulsywną osobą i najpierw robiłam, a później dopiero myślałam, z czego bardzo często wychodziły niemiłe konsekwencje.
  Udał się do salonu i usiadł na kanapie, a ja poszłam w jego ślady, siadając obok niego i nachylając się lekko do przodu.
  - Musisz mi pomóc znaleźć robotę - powiedziałam, zaciskając powieki.
  Nigdy w życiu nie myślałam, że kiedykolwiek wypowiem te słowa. Moje dziecięce myśli zawsze krążyły wokół bogactwa, które nie wiadomo skąd się brało.
  - Tato odetnie mi środki na karcie dokładnie za tydzień - wyjęczałam, kładąc się do tyłu i zakrywając twarz dłońmi.
  Byłam załamana. Nie miałam pojęcia, co mogłabym w życiu robić. Totalna ze mnie ofiara losu.

Siedziałem uważnie słuchając co Zara ma do powiedzenia.
-Musisz mi pomóc znaleźć robotę -powiedziała to tak jakby praca to była najgorsza rzecz w życiu. Zanim zdążyłem coś odpowiedzieć powiedziała, że ma dokładnie tydzień.
-Co w tym takiego strasznego? -spojrzałem na nią. -Znaczy zachowujesz się tak jakby już nic gorszego nie mogło cię spotkać -zaśmiałem się dodając.

Podniosłam się na łokciach, wzdychając i błądząc wzrokiem po całym pomieszczeniu.
  - Zmieniłeś kolor ścian? - spytałam, próbując zmienić temat.
  Przyjście tu to nie był jednak taki dobry pomysł, jak sądziłam. Jak miałam mu wyznać to, czego nikt inny jeszcze nie wiedział? To nie było takie łatwe, jakby się mogło zdawać. Przez moje głupie przemyślenia świat zaczynał mnie coraz bardziej przerażać i najgorszej było to, że sama musiałam stawić mu czoło.
  Wyciągnęłam spod swoich pleców poduszkę i przycisnęłam ją sobie do twarzy.
  - Uduś mnie - powiedziałam zrozpaczona.

[Tamto mi się za szybko wysłało xd]
Próbowałem się nie śmiać widząc jak próbujesz zmienić temat. -Nie, nie zmieniałem, ale nie zmieniaj tematu tylko mów o co chodzi -przejechałem wzrokiem po twojej twarzy. -Przecież praca to nie koniec świata -przewróciłem oczami słysząc "uduś mnie" z twoich ust. -Nie zrobię tego -wziąłem poduszkę z twojej twarzy i odłożyłem na bok.
-Teraz mów o co chodzi.

Zrobiłam smutną minę, kiedy kazał mi mówić i zabrał mi poduszkę. Posłałam jej tęskne spojrzenie, siadając i oglądając się dookoła czy ktoś nas przypadkiem nie podsłuchuje. Kiedy nikogo nie dostrzegłam, przełknęłam ślinę i spuściłam wzrok na swoje dłonie, które pocierałam o siebie nerwowo.
  - Boję się pracować - wyszeptałam, zamykając oczy i zasłaniając uszy, jakby to miało pomóc mi zniknąć.
  Może to jest trochę dziecinne, ale świadomość, że będę pracowała, żeby zarobić na swoje potrzeby, sprawiała, że ogromna kula stawała mi w gardle, a żołądek robił fikołka. Gdy byłam na utrzymaniu taty on ustalał wszystkie warunki i kategorycznie mówił: "nie, nie kupię ci tego". Teraz mogłam wydawać pieniądze na co chciałam i cóż... Bałam się, że pewnego dnia będę na tyle zaślepiona, że wydam ostatnie pieniądze i nie będę miała nawet pieniędzy na kupno chleba.
  Przygryzłam wargę, czując znajome uczucie odpowiedzialności, którego nie chciałam czuć. Wolałam być dzieckiem i wściekać się na rodziców, którzy mi czegoś nie pozwolili niż później zapłacić za popełnione błędy.

Otworzyłem szerzej oczy przygotowując się na to co Zara miała mi powiedzieć. Kiedy usłyszałem o co jej chodziło zagryzłem wargę aby nie wybuchnąć śmiechem. Gdy to nie pomagało zakryłem usta dłonią. Serio praca to powód do strachu? Wziąłem głęboki oddech i popatrzyłem na dziewczyne.
-Przykro mi to mówić, ale prędzej czy później i tak musiałabyś zacząć pracować -próbowałem zabrzmieć poważnnie co było trochę trudne po moim wcześniejszym napadzie śmiechu.
-Co w tym takiego strasznego?

Podniosłam głowę, kiedy mi odpowiedział, ale nie takich słów oczekiwałam.
  - Co w tym takiego strasznego? - spytał, a ja westchnęłam.
  Fakt, że nie mógł wyczytać tego z mojej głowy był irytujący, zwłaszcza, że to było oczywiste. Przynajmniej dla mnie. Nie umiałam za bardzo tłumaczyć. Zawsze wychodziło mi to nieudolnie i nie miało już takiego sensu jak w mojej głowie. Często właśnie, kiedy się z czegoś tłumaczyłam wychodziło, że ja jestem winna, a wcale tak nie było.
  Na odwrót było jednak z opowiadaniem bajek. Kłamałam z nut jak nikt. Jeszcze nigdy moje kłamstwo nie wyszło na jaw. Sama, owszem, parę wyjawiłam, ale to z wyrzutów sumienia.
  - Wszystko. - Ułożyłam usta w podkowę. - Zaadoptuj mnie. - Złapałam go za rękę z nadzieją.

Cały czas próbowałem domyśleć się dlaczego Zara traktuje pracę jako jedną z najgorszych rzeczy. Niestety bez skutecznie.
-Masz osiemnaście lat więc nie ma potrzeby abym cię adoptował -delikatnie się uśmiechnąłem patrząc na nią.
-Jeśli nie chcesz mówić, to nie mów, ale skoro musisz znaleźć pracę to musisz zacząć jej szukać -powiedziałem po chwili namysłu. Szczerze, to nie wiedziałem co jej powiedzieć. Wiem, że można się bać nowych rzeczy, ale praca to normalna rzecz. Wziąłem swoją rękę i przyjrzałem ci się.
-To jak. Jakiej pracy szukasz?

Słuchałam go uważnie, nie wierząc, że właśnie powtarza moje słowa. Przecież byłam w pełni świadoma, że muszę już zacząć szukać roboty.
- To jak? Jakiej pracy szukasz? - spytał, a ja wzruszyłam ramionami.
- Nie mam pojęcia - odparłam, mając w głowie naprawdę kompletną pustkę. - Gdybym to wiedziała to bym do ciebie nie przyszła.
Zaczęłam zastanawiać się nad swoimi zainteresowaniami, ale wszystko to było bez sensu. Musiałam znaleźć coś dosyć szybko, a miałam wrażenie, że zajmie mi to całe wieki.
Spojrzałam na zegarek wiszący na ścianie i zagryzłam wargę z podenerwowania, kiedy strzałka przechyliła się na godzinę trzynastą. Dzień się wprawdzie jeszcze nie kończył, ale czułam się coraz bardziej przytłoczona. Czas uciekał, a nie dało się go w żaden sposób cofnąć.
- Myślałam raczej, że może chciałbyś pojechać ze mną do miasta i czegoś poszukać - powiedziałam cicho, czekając na jego zdanie. - Rozumiem, jeśli nie możesz - dodałam pospiesznie.

Przez większość wizyty Zara była zamyślona, tak jakby sama próbowała sobie uświadomić o co jej dokładnie chodzi.
-Myślałam raczej, że może chciałbyś pojechać ze mną do miasta i czegoś poszukać -powiedziała i po chwili dodała:
-Rozumiem, jeśli nie możesz.
Chwilę patrzyłem na nią próbując zebrać myśli, ale w końcu odpowiedziałem.
-Nie, no jasne, że mogę -uważnie ją obserwowałem.
-W końcu mamy tylko tydzień, aby ci coś znaleźć -uśmiechnąłem się w jej kierunku.